Alle trossen los

En toen waren er nog twee...... Saampjes liepen we Brisbane airport uit op weg naar de auto. De achterbank was ineens letterlijk "leeg" want persoon 3 en de gigantische tas van Aggie hadden de halve auto in bezit genomen. Binnen de kortste keren was die lege ruimte natuurlijk gevuld ;) De reis 2.0 zou gaan beginnen! Allebei gezonde spanning, lees; als kleine kinderen tieren, gillen, high fiven - je kent het wel. Radio aan, kaart lezen, honderden uit kletsen, op naar Noosa! (1,5 uur ten noorden van Brisbane, kustplaats)

Eenmaal in Noosa was het een hele opgave om de auto te parkeren. Waarom? Sunday funday + Sunday roast + Sunday family day + Sunday celebrating last weekend day = just an excuse to open up bottles of alcohol. Want (wederom) de Ozzie's houden wel van een drankje! We hebben even rondgelopen en geluncht. Er hing een upperclass bohemian vibe waarvan Lianne het op Ibiza vond lijken en ik op Miami. Bij het VVV kantoor kregen we een leuke camping tip, bij de scouting wel te verstaan. Ontzettend aardige eigenaar die ons met een diepe zucht en grote glimlach verwelkomde. Hij had het weekend 100 scout kinderen te kamperen gehad en was dood op. We mochten ons tentje waar we ook maar wilde opzetten, wat een vrij grappige opmerking was aangezien de camping niet groter was dan een half hockeyveld. Na een top spot gevonden te hebben voor onze tent zijn we als een gek naar de dichtstbijzijnde rotzooi winkel gereden. Er was regen voorspeld en een herhaling van de nacht in Brisbane wilde we graag voorkomen. Twee minuten voor sluitingstijd liepen wij de winkel uit met een prachtig blauw zeil. Ons smurfenhuis wordt nog eens een echt bouwpakket. 'S Avonds weer van een heerlijk maaltje van Li gesmuld, flesje wijn opengetrokken, gekletst over de route die we zullen gaan rijden/doen de aankomende 8 weken en de veranderingen. De rolverdeling loopt natuurlijk helemaal in de soep nu Agnes weg is, haha... Wel goed nieuws voor Li; gestrekt en wel voor de tweede nacht (in twee weken tijd) in de tent. Dit was tevens dezelfde avond/nacht dat we uitvonden dat wij veel te lang voor de tent zijn. Hahaha!!! Bij de ingang zie je altijd twee of vier voeten "uitsteken", moet er gek uitzien voor een voorbij/medecamping ganger.

Maandag 3 december, inmiddels 6 weken van huis, eindelijk de Lonely Australia in de pocket. Dit was m'n afscheidscadeau van IW welke ik met de toen ontvangen Ozzie dollars ging kopen. Een heerlijke kopje koffie gedronken in een super schattige boekwinkel/café. Het was top weer en we besloten om wat actiefs te doen; kayakken. In Noosa is een grote rivier en rond alle afwateringen zijn de huizen gebouwd. Een onwijs toffe tocht! Voor het eerst een "water" landkaart mogen lezen en dat ging best aardig, al zeg ik het zelf. Toen we de kayak terug brachten kregen we de gouden tip om naar een stuk afgelegen strand te lopen. Super mooie walk dwars door het regenwoud en inderdaad aan het einde getrakteerd op een prachtig strand. Lekker rond gedobberd en gebakken, bijkomen van het kajakken. Wat een zwaar leven hebben we toch :) Op de terugweg werden we verrast; een koala zat hoog in de boom aan zijn/haar eucalyptus te knabbelen. Heel cool!! Elsemiek was toevallig ook in Noosa dus 's avonds zijn we naar het nomads hostel gegaan. Het was spelletjes avond, zal jullie de details besparen, wat inhield dat we ons kapot hebben gelachen en veel "dit meeeeeeen je" gezegd hebben. Gezellige avond!!

'S Ochtends alle spullen ingepakt om verder naar het noorden te reizen. Gisteravond een aanrader gekregen om een waterval te bekijken. Toen we in het national park arriveerden zagen we niet meer dan een zeer hoge, droogstaande waterval. Ehhhh..... Is dit het?! Na wat rondvraag kwamen we er achter dat we aan de verkeerde kant van het park stonden. Oh. Oeps. Hup de auto in op weg naar de juiste bestemming. De route daarnaar toe vond het blauwe duiveltje niet zo leuk, aardig wat moeite met de "bergen" - desondanks bracht ze ons veilig en wel naar de correcte parkeerplaats. Inmiddels was het 12 uur en het zou een bloedhete dag worden. Na een middel pittige hike...... Wow! Een prachtig uitzicht en de mooiste waterval die ik tot nu toe gezien heb. Met voetjes in het water onze bammen opgepeuzeld.

Voor morgen (woensdag) staat Frasier Island op de planning dus na de bammen bij de waterval naar Mayborough gereden. We werden vriendelijk geholpen door een tientonne rond dametje van het VVV kantoor, die ons tevens een fijne camping adviseerde. Omdat we niet te veel geld wilden uitgeven besloten we om een dag trip te boeken, en kijk dat is ook nog eens veel milieu vriendelijker ;) Veel backpackers gaan met groepen (rond de 8/10 pers) twee nachten kamperen en rijden onder begeleiding van een gids zelf een 4x4. Frasier Island bestaat enkel en alleen uit zand, hetgeen waar het beroemd om is. Na een korte nacht zijn we woensdag vroeg opgestaan (5.30 uur) om op tijd bij de ferry te zijn. Lekker ontbeten aan de water kant en langzaam aan druppelden steeds meer mensen de mini haven binnen. De afgelopen weken zijn we intens veel Duitsers tegen gekomen en bij de ferry leek het net een invasie. Sinds dat moment noemde Lianne de Duitsers de pest. De manier waarop dit eruit kwam was zo droog doch lichtelijk geïrriteerd; ik ging helemaal stuk.

Na een leuke boottocht stond er een immense legerbus op ons, en 40! anderen, te wachten. Allemaal ingestapt begon onze chauffeur Mikey z'n introductie. We ontvingen een hele lijst safety & security rules; gordels vast anders vlieg je door het dak, zie je een dingo vooral niet bewegen anders wordt je aangevallen, idem als je een slang ziet, "het wordt trwns een probleem als je gebeten wordt het dichtstbijzijnde ziekenhuis is 200 km verder op", neem geen voedsel mee naar buiten daar lok je 'wild' mee etcetcetc. Ookkeeeeeee! Wat een feest dit haha... Mikey loog niet over die gordels, man man man wat een afschuwelijk vette trip met een mega goede driver. Denk dat weinig mensen zijn skills kunnen evenaren. Ontzettend hard gelachen om al het gekrijs als we met z'n alle de lucht in vlogen. We hebben verschillende stops gehad op het eiland waaronder Lake McKensy (ontdekkers van Frasier), het vroegere dorp waar de houthakkers leefden (experimenten met houtsoorten op zand grond tegenwoordig wonen er 50 mensen - voornamelijk horeca personeel), over het strand gesjeesd om het "grootste" zandvliegveld ter wereld te zien, en heel veel dingo's gespot. Het was mooi om te zien maar heel erg toeristisch. Ik denk dat als je het "backpacker" pakket neemt je het eiland op een andere manier beleefd omdat je er zelf rijdt en slaapt. Misschien de volgende keer ;)

Uiteindelijk was het tijd om terug te gaan naar de ferry. Er stond een een of andere bijzonder stroming en in combinatie met het tij (eb) konden we de boot niet op. Wat inhield dat we 3 uur later, eindelijk bij de auto, in het donker opzoek moesten naar een camping in Hervey Bay. Deze vonden we aan het strand, vriendelijke dame die ons korting gaf, met minimale utilities. Die avond waaide het keihard dus het was nog een hele opgave ons huiske op te zetten. Omdat we na een lange dag geen zin hadden om te koken wilde we buiten de deur eten. In Hervey Bay was het een redelijke opgave iets leuks te vinden, het leek wel een ghost town (of dat nu door het weer kwam of door dat het donker was we'll never find out). Gelukkig vonden we na lang zoeken een tapas restaurantje waarvan de interieur ontwerper totaal niet wist wat die wilde. Goh wat een lelijk toko! Haha... Na het smikkelen naar bed gegaan, waar we beide niet echt in slaap vielen vanwege de hard wind.

De volgende ochtend ging Li d'r hardloop ronde doen en ik probeerde de tent af te breken met windkracht 8. Het feit dat de wind het won van de mens maakte mij ontzettend chagrijnig. Dus toen Li terugkwam en mij zag vechten met het blauwe smurfenhuis schoot ze te hulp. Pas na het ontbijt was ik weer te genieten haha.. Vandaag rijden we naar Bundaberg opzoek naar farm work. Toen we arriveerden een kopje koffie gedaan en even het plan de campagne besproken. We hadden verschillende mogelijkheden; langs VVV kantoor, Agnes' oude werkgever bellen, en langs boeren rijden vragen om werk. Besloten om eerst het VVV kantoor te proberen - tenslotte moeten zij alles weten over de omgeving. De oude lui daar konden ons niet echt helpen dus gingen we Tim bellen (farmer Agnes). Helaas had hij net mensen aangenomen maar ging kijken wat hij voor ons kon doen. We kregen het advies om naar North Bundy backpackers te gaan (een vd vele werk hostels hier) en hij zou ons later terug bellen. Daar naar toe gereden waar we een rondleiding kregen en info ontvingen over hoe het in z'n werk ging daar. Ze konden ons stante pe niet helpen met werk, minimaal 1 week wacht tijd, maar zouden bellen als ze wat hadden en anders moesten wij over 3 dagen weer langskomen. Lianne had geen goed gevoel bij het hostel dus 's avonds besloten we om er überhaupt niet meer terug te keren en ons op de "lucky shot" te focussen. Lees: in de omgeving rond rijden opzoek naar boeren. Een taak voor morgen! 's Avonds gekampeerd in Bagara South een kust plaats vlakbij Bundaberg. De wind was nog steeds vrij krachtig en na de nacht van gisteren besloten we om het luchtbed in de auto te gooien en onze spullen in de tent te stouwen.

Ondanks dat de auto windproof was, was het niet echt een succes; vrijdag werden we allebei vrij vermoeid wakker. Geen tijd om te mekkeren want we moesten shinend langs bij de boeren. Na vier keer hetzelfde verhaal gehoord te hebben; "nee sorry wij werken alleen met working hostels" zonk ons het lood een beetje in de schoenen. Na gisteren hadden we een beetje op internet zitten speuren en veel negatieve dingen gelezen over de hostel praktijken - lange wacht tijd, beginnen met een job voor +/- $5 pu, smerig, bedbugs etc etc. Toen we het bijna opgaven zagen we een ute (typische Australische werkauto) een sweet potatoe farm uit draaien. Hop snel de man 'klem gereden' raampje open draaien en vragen. In eerste instantie begon deze boer (Michael) ook over zijn samenwerking met het work hostel (bundaberg backpackers, de ergste van allemaal) totdat hij out of the blue zei; wat doen jullie zon-en maandag? Ehhh niets?! Zondag en maandag werken, starten om 0700 uur. De baan is in the pocket!!! Yiiihhaaaa :) Enthousiast als we zijn meteen naar de tweedehands winkel gereden om oude kleding in te slaan. Later belde Tim ons terug om te zeggen dat hij helaas niets voor ons kon betekenen. Nu maar hopen dat we langer dan twee dagen mogen blijven bij BeeJay's sweet potatoe farm.

Een van de toeristische hoofd attracties in omgeving Bundaberg/Bagara is het strand mon repos. Behalve dat het een ontzettend mooi stuk strand is, leggen zeeschildpadden hier in december hun eieren welke in februari uitkomen. Een must do als je in de buurt bent. Aangezien we na deze succesvolle dag nog iets leuks wilde doen boekte wij ons turtle ticket. Om 1900 uur werden we verwacht in het onderzoekscentrum/museum aan het strand. We werden in groepen verdeeld en na 1,5 uur werd onze groep opgeroepen omdat er een schildpad was gespot op het strand. Met 20 man in het pikkedonker achter gids Andre aan (klonk precies als Steve Irwin) op weg naar hoogzwangere Mary. Onderzoekers merken schildpadden om nog meer informatie op te halen over de oer oude beestjes. Ze was 1 meter bij 80 cm en woog 100 kilo! Heel indrukwekkend om te zien hoeveel eitjes er wel niet uit popte en hoe ze het nest begroef in het zand. Er komen hele technieken bij kijken ;) Nadat Mary haar nest begraven had was ze helemaal de weg kwijt, ipv naar de zee te schuiven wilde ze verder de duinen in. Dat was voor ons het teken dat we weg moesten, ik vond het erg jammer om haar niet terug de zee in te zien gaan. Desondanks een bijzondere ervaring!

Om het onszelf makkelijk te maken hadden we de camping naast het mon repos strand geboekt. De volgende ochtend, zaterdag 7 december, hebben we het pad afgelopen dat van de camping door de natuur (net de Veluwe) bij het mon repos strand uit kwam. Eens zien of we nog sporen konden vinden van Mary en haar vriendinnen. Onmogelijke missie want de wind had het hele strand vlak geblazen. Dan maar even zonnen en genieten van onze laatste vrije dag. Omdat we nog niet baan zeker zijn besloten we om na het strand naar een internet café te gaan om naar meer jobs te zoeken. Wat mails er uitgegooid; we zien wel waar het eindigt. Daarna boodschappen gedaan om vervolgens door te rijden naar de bijna onvindbare gratis camping. Dankzij Li haar scherpe blik kwamen we rond 1800 uur aan. Een grasveld, toilet, picknicktafels en een heel klein gootsteentje met koud water kraan. Alles voor niets! :) Tentje gauw opgezet en gekookt op ons fijne gasstelletje. 'S avonds even lekker zitten kletsen en vroeg naar bed. Morgen alle trossen los!

Om 0545 uur schaterde Li haar wekker - een liedje van Kings of Leon waar ik inmiddels een schijt hekel aan heb haha... Tent ingepakt, werkkleding aan, op naar de boer! Allebei een beetje nerveus naar wat komen zou. We hoopten dat we hetzelfde zouden doen als Agnes (pakken). Na een voorstel rondje werd duidelijk dat we zouden gaan vynen. Vynen? Huh? Wat hebben zoete aardappelen met wijn van doen? (Zeg vyne hardop en het lijkt net of je wine zegt) Toen we uit de farm jeep kropen en naast het veld stonden werd het duidelijk. We moesten aardappel stekjes knippen; $2 per 50 vynes. Op de hurken, schaar in de hand, alle "bloemetjes met steeltjes" weg knippen van de aardappel(en)plant die eerder geplant waren. Het is zo jammer dat we hier geen foto van hebben, het is lastig uit te leggen maar hoop dat jullie na bovenstaande beschrijving een beeld kunnen maken. Met z'n tienen zaten we als een stel Aziaten in een rijstveld als een gek te werken. Na de kleine pauze kregen we wat tips van onze collega's (backpackers) om sneller te gaan en dit hielp enorm. Aan het einde van de dag, zo'n 6 uur gewerkt, was de eindstand voor ons beide rondom de $100 en een zere rug. Wij zijn niet meer gemaakt voor handenarbeid ;) De boer was erg tevreden. Even met hem zitten kletsen over zijn en onze planning, wat formulieren ingevuld en chop, job in the pocket! :) Heel fijn!

Tegen 2en reden we naar de camping die tussen de boer en Bundaberg CBD ligt, om in te checken voor één nachtje. De vynes die wij vandaag en morgen knippen gaan de andere backpackers dins- en woensdag planten. Omdat je dat maar met een x aantal personen kan doen zijn wij overbodig. Onze eerst volgende werkdag, na morgen, zou donder- of vrijdag weer zijn. Aangezien er in Bundy weinig te doen is besloten we om morgen na werk door te rijden naar Agnes Water en daar onze vrije dagen te spenderen. Op de camping werden we hartelijk verwelkomd door eigenaren Paul & Diane. We kregen meteen wat info (roddels) over het reilen en zeilen van het woonwagenpark; om te gieren. Het is nu al leuk! Alles opgezet, boodschappen gedaan, gerelaxt en vroeg naar bed. Maandag 9 december zou een gekke dag worden.

Om 0700 uur startte we weer met vynen en dit vonden mijn rug en billen niet zo heel fijn. Hierdoor ging ik een stuk langzamer dan gisteren, Lianne ging juist sneller -
no pain no game?! Haha.. Desondanks hebben we ons, letterlijk (28+ graden), in het zweet gewerkt om maar zoveel mogelijk te verdienen. Dit was ook de dag waarop we voor het eerst kennis maakte met Carol; de moeder van de boer. Met haar haviksogen controleerde ze ieder bosje en als je ook maar 1x om keek dan keek ze je strak/streng aan. Dit wordt nog wat.... Waarschijnlijk zo'n type waar je je moet bewijzen danwel verdienen dat je bestaat. In de lunch pauze ontving Lianne een berichtje dat de moeder van de vriend van Sarah (dispuutsgenootje) plots was overleden. Lianne en Sarah hebben samen stage gelopen in Bonaire waar Hanneke, als stewardess, vaak naar toe vloog en dan een paar dagen bleef om met de dames te meeten. Hanneke en Lianne hebben hierdoor een goede band gecreëerd; enorm rottige nieuws op zo'n afstand en flink slikken want we moesten nog heel even werken. Van de schrik bekomen en de laatste werkuurtjes gepiept stapten we de auto in op weg naar Agnes Water (kustplaats 250km ten noorden van Bundaberg). Rond 1600 uur kwamen we aan op de camping. Om ons aan te melden bij de receptie moest we de auto uit, alleen ging dat niet zo makkelijk. Na twee dagen kruipen over het veld en na werk direct de auto in voor 2,5 uur zaten onze been&bil spieren helemaal vast. Als twee omaatjes gekropen naar de receptie. Hilarisch gezicht natuurlijk! De routine weer gedaan; douchen, boodschappen doen, eten koken en wijn drinken. Lianne was natuurlijk nog steeds beduusd van het nieuws en heeft 's avonds even met Sarah gebeld. Ondanks dat het fijn was om haar te spreken was het toch een vervelende avond waarbij we ons allebei besefte dat aan de andere kant van de wereld zitten ook nadelen heeft.

Na een blok geslapen te hebben werd ik alleen wakker. Lianne was gaan hardlopen op het strand en daarvoor vroeg opgestaan. Toen ik aan kwam bij het strand, 30 m lopen van de camping, kwam ze net terug. Samen ontbeten en een plan gemaakt voor de dag. Bij de receptie zagen we een soort landkaart waar alle hoogtepunten van Agnes Water waren gemarkeerd. Je zou het bijna een speurtocht kunnen noemen want niet alles was makkelijk te vinden. Het beste café van het stadje daarentegen wel; een overheerlijke iced coffee gedronken in een ware oase van een tuin en wauw wat was die koffie lekker :) De rest van de "hoogtepunten" waren gesloten (wat daar de reden was op een dinsdag is ons een raadsel) waaruit we besloten naar het nabij gelegen Town of 1770 zijn gereden. Hier start het great barrier reef en het stadje is dan ook erg bekend vanwege zijn duiktochten. We hebben lekker aan de waterkant gezeten, op rotsen geklommen en de zee was zo helder dat we vissen konden zien van meters afstand. Thuis op de camping was het drukte alom met koken dus eerst maar even zitten wijnen. Nadat we eindelijk aan de beurt waren om te koken hebben we nog even gechillt, en ondanks de luie dag waren we kapot. Het luchtbedje riep ons ;)

Woensdag 11 december; de laatste chilldag! Alles ingepakt, nog even van het strand genieten, geluncht en een kop thee gedronken bij een tentje dat we hadden gezien in Town of 1770 en hup de auto in terug naar Bundaberg. Omdat we er veel eerder waren dan verwacht besloten we om naar DE toerist attractie "Bundaberg Rum Brewery" te gaan. Als je in Australië rum besteld is de kans 99% dat je rum van deze brouwerij in je glas krijgt. Om de economie draaiende te houden wordt er door de regering gestimuleerd om alleen producten uit Australië te kopen. Van alcohol tot groentes tot kleding. Des te minder import des te beter! Op het terrein van de brouwerij is een vrij groot museum gebouwd waar je door de hele historie van rum wordt geleid. Wisten jullie bijvoorbeeld dat rum vroeger gebruikt werd als betaalmiddel? Nadat captain Cook het nieuwe continent ontdekt had, dat vol grondstoffen zat/zit, besloten de Engelsen al hun schorem, tuig en gevangen naar Australië te sturen om te werken. In ruil daarvoor kregen ze drank - het waren tenslotte allemaal alcoholisten. In het entree kaartje zat ook een tasting. Ik vind rum verschrikkelijk, Lianne juist heerlijk. Natuurlijk moest ik het wel proberen. De eerste twee waren om te kotsen, de laatste (dessert) rum - Royal Liqor - was heerlijk! Jammer genoeg verkochten ze deze alleen in liter flessen, anders was dit een mooi souvenir geweest.

Omdat we vanaf vandaag voor langere tijd inchecken op de camping bij Paul & Diane besloten we om de smurfen hut nu dan echt water & hufterproof te maken. Hierbij kwamen mijn kampeer skills goed te pas, Lianne was vooral aan het giebelen omdat ze stiekem toch een beetje tipsy was van de rum. Een hele klus en flink wat creativiteit stond het ding als een huis. Bravo, applaus voor ons! :) Als klap op de vuurpijl belde de boer ons om nogmaals te bevestigen dat we morgen om 0700 uur werden verwacht. Helaas heeft de camping geen koelkast dus boodschappen worden een dagelijkse routine, net als het feit dat Lianne het eten kookt (ik 'mag' niet koken want het is haar hoogtepunt van de dag ;)), we intens vroeg naar bed gaan (2200 uur) en dat we heerlijk slapen in ons tentje. We hebben het goed voor elkaar!!

Om 0600 uur ging de wel bekende wekker van Li af. Working time!! Vandaag mochten we gaan packen. Gewoon alles in een box gooien?? Neeeee dat dacht ik niet. Omdat je hier aardappelen per stuk kan kopen zijn er maar liefst 6! verschillende sweet potatoe maten. Komt 'ie; small, small medium, medium medium, medium large, large, jumbo. Een draaitafel in het midden waar alle aardappelen op komen en iedereen er als een soort spinnenweb om heen met de verschillende boxen aan beide zijden. De uitleg was vrij kort en bondig; 'dit zijn de maten en zo leg je ze in de box'. Ok. Let the show begin! Je moet je voorstellen dat je dus een aardappel uit die draaitafel pakt er mee in je hand staat en denkt "ehhh welke maat?!" Vervolgens ga je de aardappel vergelijken met een box waarvan de maat het meest in de buurt komt en dan gis je maar dat ze op elkaar lijken en dezelfde maat hebben. Een soort memories spel haha.... Ik was de gelukkige die naast Carol mocht staan, die alleen maar op mij stond te fitten en te snauwen dat ik het niet goed deed. Denk dat ik binnen 20 minuten een hekel aan d'r kreeg. De hele dag ontzettend veel brain freezes gehad (dat je hersenen blokken en even niet meer weten wat ze aan het doen zijn). Na 8 tergend lange uren mochten we eindelijk naar huis. Vanwege slecht weer zouden we wederom een paar dagen vrij zijn, dus we besloten om op de uitnodiging van onze collega's in te gaan; uitgaan in "Central". Douchen, omkleden en naar de disco. Het was onwijs leuk om iedereen wat beter te leren kennen. Op de boerderij praat eigenlijk niemand tegen elkaar omdat Carol als een soort tiran heerst. Er werd ons eerlijk opgebiecht dat ze ons de "Barbie's" noemden omdat we lang en beautiful waren en ze eigenlijk dachten dat we geen harde werkers zouden zijn. Haha!! We hebben ons kapot gelachen; dit was wel het laatste hokje waarvan Li & ik ooit hadden gedacht geplaatst te worden. Na een gezellige avond blijven slapen in het hostel. We hadden allebei te veel gedronken om nog naar huis te rijden en er waren twee bedden vrij. Wij hadden nog slaapzakken in de auto dus dat hadden we top geregeld :)

De volgende dag was het, voor de derde keer dit jaar, vrijdag de 13e. En dat hebben we geweten ook.... Beide prima geslapen, kopje koffie gedronken en naar de auto gelopen om terug te gaan naar de camping. We waren vijf minuten onderweg, stopte bij een rotonde om voorrang te geven en zodra wij gas gaven om er op te rijden stopte de auto ermee. OHJEEJ! Een hele rij achter ons woest aan het tuteren, Li probeerde de auto weer te starten en dat lukte niet. De auto uit motorkap open, kijken wat er aan de hand was. Alsof we mechanics waren haha... Zo leuk was het op dat moment niet trwns. Sommige auto's lukte het om ons voorbij te rijden en we kregen echt de meest rare opmerkingen naar ons hoofd geslingerd ipv dat iemand ons hulp bood. Goed. Terwijl ik met m'n kop in de motorkap hing besloot Li het nog 1x te proberen, en ja hoor de duivel startte op wonderbaarlijke wijze. Ik als een gek die motorkap dicht geslingerd en de auto ingerend. Eenmaal veilig bij de camping besloten we om na het douchen de auto naar de Hyundai dealer te brengen voor inspectie. Een ontzettend lieve vrouw hielp ons en kon een gaatje maken in de drukke agenda van de garage. Super!! Vervolgens vroeg ze mij om iets te ondertekenen, ik lezen "borg, leen auto, schade, verzekering" Wat is dit?! "Oh jullie krijgen een gloednieuwe leen auto mee zodat jullie je nog even kunnen vermaken vandaag." AAAAAAHHHH!!! Sprakeloos zo blij als we waren :) De leen auto had 145 km op de teller staan en reed als een zonnetje ten opzichte van onze auto. Het was bloedheet in Bundy dus we besloten om na het cruisen een film te kijken in de koele bios. Tegen 5en ontvingen we een telefoontje dat onze bolide klaar was. Bij de garage kregen we te horen dat er grote gaten in de cilinder buizen zaten (ofzo) en het een wereld wonder was dat we de auto überhaupt weer aan de praat kregen. Gelukkig was het nu gefikst en daar waren we beide ontzettend blij mee. 's Avonds even naar het hostel en daarna lekker naar ons eigen bed :)

Vandaag, zaterdag, liggen we op het schildpadden strand mon repos te chillen en kijkend naar de zee besef ik me dat we alweer twee weken, sinds Agnes haar vertrek, en route zijn. In zo'n korte tijd een hoop gezien, ondernomen, gereden en meegemaakt. Allebei erg blij dat we een job hebben want het geld gaat toch wel heel hard en we hebben nog een aantal weken voor de boeg. Onwijs benieuwd hoe lang we ons boerin mogen noemen en wat ons verder nog te wachten staat! Wordt vervolgd ;)