Let's get this party started

Dinsdag 19 november VERTREKDAG! Daar gingen we dan, bepakt en bezakt op weg naar het Australische camping leven. Wat ik in mijn vorige verslag nog vergeten was te vertellen is dat we maandagmiddag de auto terug kregen van de garage en de mechanic tegen ons zei; "ga rijden en je ziet wel waar het schip strand". Vrij avontuurlijke conclusie! De auto is niet onveilig om mee te rijden het is meer dat als je olielek A. maakt er een grote kans is dat binnen de kortste keren olielek B. op popt. Al met al heb ik een kat in de zak gekocht en we zullen wel zien tot hoe ver dit autootje ons gaat brengen. Het is een oud oma'tje welke we goed moeten verzorgen in de hoop dat ze het vol houdt. Best spannend!!

De kriebels kwamen helemaal toen de wekker om 07.00 uur ging. De reis ging echt beginnen :) We waren vroeg opgestaan om de resterende spullen in te laden en natuurlijk te genieten van de laatste uurtjes in "luxe". Om 9 uur hadden we afgesproken met Agnes, welke buiten klaar stond met heel haar hebben en houwen. De auto is groot genoeg dus het paste allemaal prima. Een vriendje van Agnes heeft ons de city uitgeleid (hij voorop wij er achter aan), je moet hier namelijk een beetje de weg weten weten voor je verdwaald en 8x de tol weg kan gaan betalen. De eerste stop was de voorbanden banden wissel in Parramatta. Papa had de tip gegeven om tweedehands banden te kopen, in een mum van tijd stonden ze er op en kon het feestje echt beginnen. Drie uur later kwamen we aan in Hunter Valley, een van de grootste wijn regio's van Australie. Bij Lindeman's een kijkje gaan nemen om een aantal prachtige foto's te schieten. Helaas konden we niet langer blijven aangezien er een ratelslang rond kroop. Ghostbusters kwam net voorrijden toen wij besloten te vertrekken, echt een hilarisch gezicht (en precies zoals je het nu voor je ziet). In de auto zochten we onze eerste overnachting uit. Alvorens we daar aan kwamen hebben we bij het laatste tank station eten gehaald en getankt. Minor detail; er waren zoveel sprinkhanen die zoveel decibellen produceerde dat wij elkaar alleen schreeuwend verstonden. Nog nooit meegemaakt. In ons camping boek stond dat de uitgezochte gratis camping makkelijk te bereiken was, zelfs met een caravan. Niets was minder waar..... Onverharde zand weg, haarspeld bochten en flinke stukken naar beneden. Eenmaal in het dal aangekomen was de camping niet meer dan een groen veld, twee WC's en verschillende kampvuur spots. Ehhhh?! Leuk man op avontuur... Tentje opgezet, hout gezocht, mos als aanmaak blokje, kampvuur gemaakt, Lianne gekookt op ons gasstelletje, stoeltjes neergezet, wijntje opengetrokken, honderden vuurvliegjes en twee zwarte kangoeroes gezien. Alsof we op scouting kamp waren. Uiteindelijk met z'n drieën in het tentje gekropen wat geen succes was omdat het veeeeeel te smal en kort was. Niet goed genoeg gekeken naar de maten; de blue rock is maar 1.80m lang en 2m breed. Yup, wij snappen ook niet hoe we het voor elkaar gekregen hebben.

's Morgens werden we alle drie vrij moe wakker. Niemand had echt lekker geslapen vanwege de kleine ruimte en daarnaast was de tent zo vochtig geworden (we waren vergeten het ventilatie luikje open te zetten) dat alles nat was. Na het ontbijt alles ingepakt en vertrokken naar de volgende stop; Tuncurry. Een prachtige tocht door de bergen bracht ons uiteindelijk naar camping The Ruins. Voor mij een van de mooiste plekjes van onze trip. Aan de ene kant had je de oceaan (20 meter lopen) en aan de andere kant een meer (10 minuten lopen). Gedrieën de zonsondergang bekeken aan de kant van het meer omgeven door bergen wat erg indrukwekkend was. In het donker gekookt wat niet zo'n heul handig was en aan de praat geraakt met onze Engelse buurman omdat we zo stonden te kloten. Eigenlijk met iedereen op de camping, het leek net een dorp - onwijs gezellig. De avond afgesloten met een kampvuur op het strand kijkend naar de volle maan en de vele sterren. Puur genieten! Na onze vorige nacht besloten we dat het geen optie was om met z'n drieën in de tent te slapen en dus ging Lianne in de auto en Agnes en ik in de tent. Dit bleek een goed idee te zijn want donderdagmorgen werden we allemaal wat relaxter wakker; de warme douche 's ochtends droeg hier aan mee ;) Tijdens de rit gisteren merkte we dat de wegligging van de auto niet optimaal is. Daarom zijn we naar het dichtstbijzijnde stadje gereden om een garage op te zoeken. Deze had pas de volgende dag tijd om het te maken, waaruit wij besloten nog een nachtje langer te blijven bij The Ruins. Toen we terug kwamen op de camping hebben we alles weer uitgepakt/opgezet, en hebben we heerlijk liggen chillen op het strand. Op het menu stond een overheerlijke salade natuurlijk gemaakt door onze chef Lianne. 's Avonds als een stel ouwe wijven vroeg naar bed. Van kamperen wordt je lui ;)

Vrijdag moesten we om 08.00 uur bij de garage zijn. We hadden besloten om tijdens de reparatie naar het strand te gaan, wat letterlijk en figuurlijk een mijl op 7 was. Na 40 minuten kwamen we gezandstraald en wel aan bij 7 Mile Beach. Er was helemaal niemand, wat waarschijnlijk allemaal te maken had met het weer dat voorspeld was. Als reiziger verwacht je dat er nooit regen valt in het land van verblijf. Ehm jajaja..... Toen we besloten hadden dat we wel een lunch konden gebruiken waren we nog net op tijd binnen voor het met bakken te hemel uitviel. Rond een uur of 13.00 uur werden we gebeld door de garage dat de auto klaar was. Als verzopen katjes kwamen we aan. Gelukkig was de auto weer ready to go en wij ook dus op naar de volgende stops; Coffs Harbour via Port Macquire. Eenmaal aangekomen in het havenstadje Port Macquire hield het maar niet op met regenen met als kers op de taart zwaar onweer. We have to get outta here!! Hup hup naar Coffs Harbour, erg jammer want achteraf hadden we in Port heel graag het koala ziekenhuis willen zien. Doordat onze tent niet waterproef is was kamperen in Coffs geen optie. Rond 18.00 uur hebben we ons ingecheckt bij het YHA hostel. Voor deze avond stond er een pasta op het menu met een flesje rood. Een NLD meisje schoof bij ons aan met haar pizza - zij reist voor 3 maanden alleen door Australie en doet ongeveer dezelfde route als wij. Het was erg gezellig van waaruit we besloten om met z'n vieren uit te gaan. Snel even omgekleed en hop op naar Coffs' Night Life bestaande uit één straat met 3 disco's. Na het eerste drankje verzadigd te hebben gebeurde er iets verrassends..... Yes, Lianne en ik werden weer de tent uitgezet omdat we te dronken waren. Ja ja, van één flesje rode wijn (met 4 man) worden wij echt dronken. We denken eerder dat het aan onze dans moves en iets te "chille" kleding stijl lag. Anywho the real reason is still unknown. Agnes baalde er goed van (want die danste niet mee en zag er stralend fancy uit) maar helaas pindakaas was er niets aan te doen; we mochten echt niet meer naar binnen. Uiteindelijk geëindigd in een lokale kroeg waar we een lachen avond hebben beleefd vanwege alle "bogans", dronken 45'ers en midgets. Onze volgende uitgaansmissie is om er NIET uitgezet te worden. Kijken waar en of dit gaat lukken!

Na heerlijk (uit)geslapen te hebben in een echt bed was het tijd voor een activiteit; fietsen door Coffs Harbour. Een leuk haven stadje waar veel Australische families naar toe op vakantie gaan. Toen we bij het strand aan kwamen werden we verrast met een uitzicht op honderden mannen in speedo's ivm een groot roei evenement. Natuurlijk hebben wij even staan gluren :) Rond het middag uur waren we klaar met fietsen en zijn we boodschappen gaan doen om vervolgens door te rijden naar stop no. 3 Iluka. We vonden een toffe camping aan zee. Terwijl Agnes en ik onze slaapkamer en woonkamer opzetten (tent & stoelen) begon Lianne met koken. Huisgemaakte kip saté stond op het menu, welke net op tijd klaar was voordat het wederom begon te storten en bulderen. Deze camping had geen keuken waardoor we aangewezen waren op de auto. We hebben heerlijk zitten peuzelen met het bordje op schoot! Lianne & Agnes op de achterbank en ik achter het stuur, moet er echt hilarisch uitgezien hebben voor de voorbij komende camping gasten. Australiërs kamperen hier in luxe - ze hebben werkelijk alles maar dan ook alles bij zich. Wij alleen het broodnodige wat af en toe tot grappige blikken/hulpzame moves leidt. In de auto hebben we een serie gekeken tot de regen op hield. Het bleef nog een tijdje onweren wat erg mooi was om te zien. Nadat we de tent hadden gecheckt op waterschade, dankzij een grote boom was deze droog gebleven, was het bedtijd. Voor de zekerheid ging Agnes ook in de auto slapen waardoor ik diagonaal in het smurfenhuis mocht liggen.

De volgende ochtend, zondag 24 november, voelde ik mij vrij uitgeslapen, daarentegen hadden Lianne en Agnes niet zo'n hele chille nacht gehad. Er waren veel muggen de auto ingevlogen dus ze zaten onder de beten.... Poor kids! :( Als goedmaker hebben we ontbeten aan zee, echt een indrukwekkend uitzicht! Daarna alle spullen gepakt en doorgereden naar Jamba om een koffie'tje te doen aan het strand. Ook hier werden we niet teleurgesteld; een zwemwedstrijd (tussen jong en oud) was aan de gang. Wat stond ons nog meer te wachten op alle stranden die zouden volgen?! Haha.... Byron Bay was de volgende, hier hadden we alle drie gave verhalen over gehoord en gelezen dus konden niet wachten om te arriveren. Het was nog even een hussel om een locatie/camping te vinden aangezien het "schoolie season" was. Schoolies zijn eindexamen klassers die, net als wij in NL, een x aantal weken vrij zijn alvorens ze de uitslag horen van slagen. Wij gaan naar Salou/Llorett enz, zij naar Byron Bay. We wisten soms niet waar we kijken moesten, meerdere keren elkaar aangekeken van "mijn vader had mij nooit zo het huis uitlaten gaan", of "kind wat zie je eruit, trek wat aan!". Hahaha granny's on tour kun je ons beter noemen ;) We hebben met een biertje op het strand gezeten samen met Elsemiek (kennis van Lianne) en wat mensen van haar hostel. Omdat onze camping wat verder van het stadscentrum ligt (35 min lopen) duurde het even tot we "thuis" waren. Wat dat betreft waren we alle drie een beetje klaar met het gesjouw en in/uitpakken van spullen dat we besloten om 3 nachten in Byron te blijven. Yehes! Let the party begin :)

In Ozzie land moet je natuurlijk gesurft hebben (of in ieder geval geprobeerd) anders hoor je er niet bij. Vrolijke Terry liep gisteren rond op de camping en bood ons een goede deal; 3 uur surfen voor $20 per persoon. We moesten vroeg op want we werden om 08.00 uur opgehaald. Busje volgeladen en hup naar de zee. Het tij en de wind werkte niet echt mee, er was een krachtige stroming en flinke/hoge golven. Niet echt de beste condities om te leren surfen. Na 20 keer proberen hebben we alle drie gestaan, Lianne verloor haar teennagel en ik kreeg 5 liter zeewater binnen. Leuk man dat surfen ;) Bek en bek af kwamen we rond het middaguur weer aan op de camping. Als beloning zijn we in het stadje gaan lunchen en hebben we daarna boodschappen gedaan voor het avondeten. De hele middag en avond gechillt op de camping.

Een populair uitje vanaf Byron is "stoner" town Nimbin; het enige dorp waar wiet gedoogd wordt. Als ramptoeristen zijn wij hier dinsdagochtend naar toe gereden, voor de wiet kwamen wij hier in ieder geval niet. In de Lonely stond het beschreven als iets dat je echt gezien moest hebben waartegen wij vinden dat het vergane glorie is. Triest, troosteloos stadje met alleen maar suffe henken. Hoogtepunt van deze dag was het museum welke ze onwijs leuk ingericht hadden met grappige verhaaltjes erbij (waarschijnlijk ingericht door de inwoners zelf). Na onze koffie gedronken te hebben hadden we het wel gezien en zijn we terug gereden naar Byron. Daar aan het strand gelegen tot het niet meer leuk was doordat we gezandstraald werden. Op weg terug naar huis langs de visboer voor een vers avondmaaltje. Heerlijk gegeten waarna we ons klaar hebben gemaakt voor het Byron'se nachtleven; Cheeky Monkeys moest er aan geloven. Wonder boven wonder, hahaha, mochten we blijven tot sluitingstijd :) We made it! Fantastische avond....

Natuurlijk voelde wij ons de volgende ochtend niet top fit. Desondanks moesten we voor 10.00 uur uitchecken en hebben we onszelf naar de laatste to do van Byron gesleept; het meeste oostelijke puntje van Australie beklimmen. Boven op de berg stond een prachtige vuurtoren met een adembenemend uitzicht over de zee. Het was de helse tocht meer dan waard! Vervolgens zijn we weer in de auto gesprongen op weg naar Tweed Heads. We merkten al snel dat we de "sunshine state" Queensland binnen reden, men wat was het heet. In combinatie met een hangover leidde dat tot niet functioneren, ondanks dat er een camping gezocht moest worden. "Welke had ik nou ook alweer gebeld?" & "Bel jij anders nog even om het te checken" - jullie hadden erbij moeten zijn. Vanuit datzelfde grasveld zagen we de bestemming voor morgen, Surfers' Paradise, al liggen. Van verre lijkt het op de stad Los Angeles alleen maar hoog bouw en een soort smog lucht er omheen. Uiteindelijk vonden we een camping naast het vliegveld (wisten wij veel) waardoor ik het gevoel kreeg alsof ik in Nieuw Vennep aan het kamperen was. Lichtpuntje in de duisternis; 4 sterren glamping met alles er op en er aan, yes ook een tv :) We hebben aan het zwembad gechillt, quesidealles gemaakt en mean girls gekeken, beste afsluiter van deze dag konden we ons niet voorstellen :)

Donderdag 28 november hebben we ons opgemaakt voor de Gold Coast. Eerst lekker op het strand gelegen in Burleigh Heads waarvoor mij het hoogtepunt het warme water was. Zo koud in Sydney, zo pis warm in Burleigh. Ach ik leek in ieder geval niet meer op een verzopen katje, meer een heuse zeemeermin. Haha!! Tegen 1en zijn we Surfers' Paradise ingereden. Was erg overweldigend, veel verkeer, veel mensen, hoop weg op brekingen, mindere toeristisch dan we dachten (we hadden erger voorspeld) en een aantal grappige oudjes - Benidorm Bastards had zich hier zo af kunnen spelen. Even een lunch gepakt en rondgelopen tot we er klaar mee waren. En route naar onze 5 sterren + glamping 2.0. Glijbanen (yiiihhaaaa), bubbelbaden, Hawaï bar, brandschoon sanitair en een prima keuken (met tv). Zo stom eigenlijk hoe je kleine dingen als een tv kan missen als je op reis bent. Op een gegeven moment ben je even klaar met kletsen en is staren naar een tv heerlijk. Goed, als je ooit zelf gaat reizen dan zul je vast begrijpen wat ik bedoel, nu ik het opschrijf klinken we als verwende kinderen die elkaar niets meer te vertellen hebben - niets is minder waar. Uitgebrand en blust gingen we naar op tijd naar bed want 8 uurtjes later zouden we naar de Steve Irwin Zoo gaan om de liefde van m'n leven te huggen; de KOALA BEER!! :) Het was bloedheet, waarbij onze synthetische autostoelen niet echt bijdroegen aan wat comfort. Jullie kennen allen Steve wel met z'n pracht programma's dus de verwachtingen lagen hoog, helaas werden deze niet overtroffen. Een groot park maar weinig dieren te bekennen. Om 15.00 uur mochten Agnes en ik in de rij om onze grijze knuffelbeer in de armen te nemen. Echt te gek!!! Heb mij in tijden niet zo intens gelukkig gevoeld, maar dat zie je vast wel op de foto :) Oh en verder hebben we nog een liefde gevonden; de woombat. Het is dat ze beide een beschermd diersoort zijn anders gingen ze mee in de koffer naar huis ;)

De middag kwam op z'n einde, evenals Agnes haar laatste 56 uur in Australie. Op naar de laatste pitstop; Brisbane! Als meteorologen hadden we beter moeten weten.... Na (drukkende) hitte komt zwaar (on)weer. Duuuhhhh!!! Gelukkig was er dus een bijdehandje op de camping welke ons waarschuwde voor hetgeen wat voorspeld was. Met vuilniszakken hebben we een bouwpakket om onze blauwe hut gemaakt in de hoop dat die de nacht zou halen. Mwoah, net aan (niet).... Iedereen had slecht geslapen door het rot weer, waardoor we besloten dat kamperen even geen optie meer was. Binnen een afzienbare tijd was het hostel geboekt. Letterlijk inpakken en wegwezen!!! De hele dag heeft Ozzie gehuild om Agnes d'r vertrek. Brisbane is maar een saaie stad in de regen en lijkt twee druppels water op London (alleen dan iets kleiner). We hebben 's middags de Ferry gepakt om "droog" toch nog wat van de stad te zien. Uiteindelijk uitgestapt bij de musea en muziek kant om vervolgens over de hoofd brug terug de stad in te lopen. En wonder boven wonder werd het droog :) Lekker gaan lunchen om de tijd te doden voor we mochten inchecken. Bij het hostel zat een welkomsdrankje (je voelt 'em al aankomen) waar we perse in een kring moesten gaan zitten met backpackers die ook net inchecken waren. Het idee is leuk, de verplichting maakt het tot een ongemakkelijke situatie. We hebben ons netjes gedistancieerd en een biertje besteld. Na deze verzadigd te hebben moesten we ons snel opmaken voor de laatste avond van Agnes :) Heerlijk gedineerd, kroegentocht gehouden, keihard gedanst, nergens de tent uitgezet en met klap op de vuurpijl kwamen we in de beste club van Brisbane terecht - tenminste vinden wij ;) Een memorabele avond, denk dat we het niet beter hadden kunnen afsluiten.

In hangover morning's zijn we niet heel erg goed. Ik vergat m'n pyjama, Aggie heeft wel 1000x gecheckt of ze alles had, Li zat steeds op de klok te kijken of we nog steeds op (tijd)schema lagen en koffie besteld bij een Aziaat (nooit doen) welke ons 45 min liet wachten op een bakkie pleur. Die natuurlijk niet te zuipen was. Alles en iedereen in de auto gekieperd en hop op naar het vliegveld van Brisbane. Heel raar om Agnes uit te zwaaien, we werden net een geoliede machine met z'n drieën, lees de taakverdeling was eindelijk duidelijk hahaha... As we all know, aan alles komt een eind! Het waren twee fantastische weken (haat aan tempo team) waar we enorm veel gezien hebben van de oostkust en gedrieën onvergetelijke avonturen hebben beleefd. Een mooie start van een nu al te gekke reis! Dank je wel wandelende encyclopedie Agnes ;) And here WE go Lianne!!